ΑΝΤΕ ΠΑΕΝΕ ΓΙΑ ΚΑΜΙΑ .. ΜΑΚΑΡΟΝΑΔΑ ΤΟΥ ΤΥΠΟΥ ... ΜΠΟΥΧΕΣΑ! ΑΛΗΘΕΙΑ ΑΚΟΜΗ ΔΕΝ ΠΗΓΕΣ ΣΤΟΝ ΚΟΥΛΗ ΤΟΝ ΦΙΛΟ ΣΟΥ;


Βενιζέλος: «Είμαστε οι βασικοί αντίπαλοι του συστήματος ΣΥΡΙΖΑ»

«Κυβέρνηση ΝΔ, κυβέρνηση μεγάλου συνασπισμού ή οικουμενική που θα νομιμοποιήσει τον ΣΥΡΙΖΑ;», διερωτήθηκε ο Ευάγγελος Βενιζέλος από το βήμα του Συνεδρίου του Κινήματος Αλλαγής...

.

ΣΙΓΑ ΡΕ ΦΙΛΕ, ΜΗ ΣΚΙΣΕΙΣ ΤΟ .. ΚΑΛΤΣΟΝ ΣΟΥ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΟΛΥ ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟ "ΕΝΘΕΟΝ" ΠΟΥ ΣΕ ΔΕΡΝΕΙ.. ΤΕΛΙΚΑ ΑΠΟ ΠΟΥ ΠΡΟΕΚΥΨΑΝ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΤΥΠΟΙ;ΒΡΕ ΜΠΑΣ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΤΕΤΟΙΑ ΤΑ "ΓΕΝΝΗΜΑΤΑ" ΤΟΥ ΜΗΤΣΟΤΑΚΑΙΙΚΟΥ ΤΕΛΙΚΑ;

Πολιτικός «οχετός» πολλών... Ρίχτερ από τον σεισμολόγο της ΝΔ: «Άθεοι, απάτριδες, ανιστόρητοι»!

Ο καθηγητής σεισμολογίας και διευθυντής του Γεωδυναμικού Ινστιτούτου του Αστεροσκοπείου Αθηνών Ακης Τσελέντης που φιγουράρει ανάμεσα στους νέους υποψηφίους της ΝΔ για τις ευρωεκλογές, φαίνεται ότι το... τερμάτισε με πρόσφατο σχόλιό του στο twitter όπου βάλει με ό,τι του έρχεται κατά του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησης. 

Τι άθεους, τι απάτρηδες, τι ανιστόρητους, όλα τα επιστράτευσε για να επιτεθεί, επιστήμονας πράγμα, κατά της κυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ, πιστεύοντας ότι με τέτοιους χαρακτηρισμούς θα... ταρακουνήσει τους πολιτικούς του αντιπάλους.

1821-2019 Χρόνια πολλά!

Πρώτη καταχώρηση: Δευτέρα, 25 Μαρτίου 2019, 15:31

 

Χαρίλαος Τρικούπης 
1832 – 1896

     

Κορυφαία πολιτική προσωπικότητα του 19ου αιώνα και από τους σημαντικότερους πολιτικούς της νεώτερης Ελλάδας. Διετέλεσε επτά φορές πρωθυπουργός και συνέδεσε το όνομά του με την προσπάθεια εκσυγχρονισμού της χώρας.

Γεννήθηκε στο Ναύπλιο στις 11 Ιουλίου 1832 και ήταν γιος του πολιτικού και ιστορικού Σπυρίδωνα Τρικούπη και της Αικατερίνης Μαυροκορδάτου, αδελφής του Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου. Διδάχθηκε τα πρώτα γράμματα στο Ναύπλιο και στη συνέχεια φοίτησε στο Γυμνάσιο της Αθήνας. Μετά την τριετή φοίτησή του στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, μετέβη στο Παρίσι, όπου συμπλήρωσε τις σπουδές του και αναγορεύθηκε διδάκτωρ Νομικής.

Από το 1853 έως το 1864 ο Τρικούπης υπηρέτησε στο Διπλωματικό Σώμα. Αρχικά στην Πρεσβεία του Λονδίνου, στην οποία επικεφαλής ήταν ο πατέρας του. Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στη Γηραιά Αλβιόνα έλαβε πολύτιμα μαθήματα για τον τρόπο λειτουργίας του πολιτικού συστήματος της Μεγάλης Βρετανίας, τα οποία του φάνηκαν ιδιαιτέρως χρήσιμα, όταν αποφάσισε να ασχοληθεί με την πολιτική. Το 1863 ήταν επικεφαλής της ελληνικής αντιπροσωπείας, που διαπραγματεύτηκε τη συνθήκη προσάρτησης των Ιονίων Νήσων στην Ελλάδα, η οποία υπογράφηκε στις 16 Μαρτίου1864.

Το βάπτισμα στην πολιτική το πήρε το 1862, όταν εξελέγη πληρεξούσιος της ελληνικής παροικίας του Μάντσεστερ στη Συντακτική Συνέλευση. Το 1865 εξελέγη βουλευτής Μεσολογγίου υπό τη σκέπη του Αλέξανδρου Κουμουνδούρου, ο οποίος όταν κλήθηκε να σχηματίσει κυβέρνηση στις 18 Δεκεμβρίου, του εμπιστεύθηκε το κρίσιμο Υπουργείο Εξωτερικών, σε μια δύσκολη περίοδο, καθώς είχε ξεσπάσει η Κρητική Επανάσταση. Ο Τρικούπης ήταν μόλις 33 ετών.

Από τις πρώτες μέρες του στην κυβέρνηση φρόντισε να αποκαταστήσει το κύρος του κράτους απέναντι στους ξένους. Ως νέος Υπουργός Εξωτερικών δεν επισκέφθηκε πρώτος τους ξένους πρεσβευτές στην Αθήνα, αλλά απαίτησε να τον επισκεφθούν αυτοί πρώτοι. Διαμόρφωσε, έτσι, μία εθιμοτυπία, που ισχύει απαρέγκλιτα μέχρι σήμερα. Η κυβέρνηση Κουμουνδούρου δεν μακροημέρευσε και κατέρρευσε λόγω του Κρητικού Ζητήματος.

Ο Τρικούπης αποφάσισε να μην συμμετάσχει σε άλλη κυβέρνηση και να επικεντρώσει τις προσπάθειές του στη δημιουργία ενός νέου κόμματος. Θα το ονομάσει «Πέμπτο Κόμμα» και θα είναι το πρώτο κόμμα αρχών στην ελληνική πολιτική ιστορία. Μέσω του δικομματισμού ο νέος πολιτικός σχηματισμός πρεσβεύει τον αστικό εκσυγχρονισμό της χώρας.

Μετά την αποτυχία του στις εκλογές του 1874 (23 Ιουνίου) και την έκταση των ακροτήτων του Δημητρίου Βούλγαρηδημοσιεύει το περίφημο άρθρο του «Τις Πταίει;» στην εφημερίδα «Οι Καιροί» (29 Ιουνίου 1874). Ο Τρικούπης στηλιτεύει τις βασιλικές ραδιουργίες και κατηγορεί τον Γεώργιο Α' για τον τρόπο που ασκεί τις εξουσίες του, παρακάμπτοντας το κοινοβούλιο, με τον διορισμό Υπουργών από τη μειοψηφία.

Προτείνει στον ανώτατο άρχοντα να διορίζει ως πρωθυπουργό τον αρχηγό του πλειοψηφούντος κόμματος, που θα έχει τη στήριξη της Βουλής. Είναι η λεγόμενη «αρχή της δεδηλωμένης», που θα επιβληθεί από τον Τρικούπη ένα χρόνο αργότερα και η οποία θα περιβληθεί με συνταγματική ισχύ το 1927. Το άρθρο θα προκαλέσει αντιδράσεις, ο Τρικούπης θα προφυλακισθεί για ένα 24ωρο, αλλά θα γίνει γνωστός στο Πανελλήνιο.

Στις 27 Απριλίου 1875, ο Χαρίλαος Τρικούπης γίνεται για πρώτη φορά πρωθυπουργός. Τα επόμενα 20 χρόνια θα είναι ο κυρίαρχος στο πολιτικό σκηνικό, εκπροσωπώντας την ανερχόμενη αστική τάξη. Μεγάλοι του αντίπαλοι θα είναι αρχικά ο πολιτικός του μέντορας Αλέξανδρος Κουμουνδούρος και στη συνέχεια ο «λαϊκιστής» Θεόδωρος Δηλιγιάννης, που εκπροσωπούσαν τα «παλιά τζάκια». Ο Χαρίλαος Τρικούπης θα παραμείνει στο τιμόνι της χώρας για περίπου 11 χρόνια, γεγονός που τον καθιστά έναν από τους μακροβιότερους πρωθυπουργούς της Ελλάδας.

Κατά τη διάρκεια της εξουσίας του θα θέσει σε εφαρμογή ένα ευρύ μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα στους τομείς της γεωργίας, της φορολογίας και της άμυνας, καθώς και ένα πολυδάπανο πρόγραμμα έργων υποδομής, το οποίο περιελάμβανε, μεταξύ άλλων, τη δημιουργία σιδηροδρομικού δικτύου και τη διάνοιξη της διώρυγας της Κορίνθου. Στα σχέδιά του περιλαμβανόταν επίσης η ζεύξη Ρίου - Αντιρρίου, ένα έργο που υλοποιήθηκε μόλις το 2004.

Η πρωτόγονη οικονομία της εποχής του δεν θα αντέξει το φιλόδοξο πρόγραμμα του Τρικούπη. Ο ίδιος θα προκαλέσει μεγάλη δυσαρέσκεια στο λαό, λόγω της φορολογικής του πολιτικής. «Φορομπήκτης» και «Πετρέλαιος» ήταν δύο από τα προσωνύμια που του «κόλλησε» ο Τύπος. Τελικά, η χώρα δεν θα μπορέσει να αποπληρώσει τα δυσβάστακτα χρέη της. Η Βουλή κηρύσσει χρεοστάσιο το 1893 και ο Τρικούπης, συνοψίζοντας το οικονομικό δράμα της Ελλάδας, αναφωνεί στις 10 Δεκεμβρίου: «Δυστυχώς Επτωχεύσαμεν!» Τα επόμενα χρόνια η χώρα θα τεθεί υπό Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο, με τα γνωστά μονοπώλια στο οινόπνευμα, τα σπίρτα κ.λ.π, οι επιπτώσεις του οποίου θα φθάσουν μέχρι την είσοδο της Ελλάδας στην ΕΟΚ.

Στις εκλογές της 16ης Απριλίου 1895 το κόμμα του παθαίνει πανωλεθρία και ο ίδιος αποτυγχάνει να εκλεγεί βουλευτής Μεσολογγίου. Χάνει την έδρα για τέσσερις ψήφους από τον άσημο Γουλιμή. Αποχωρεί από την πολιτική γεμάτος πίκρα, με την κλασσική φράση «Ανθ' ημών Γουλιμής… Καληνύχτα σας!». Στη συνέχεια αναχωρεί για ένα ταξίδι στην Ευρώπη, αλλά η απουσία του από τα πολιτικά πράγματα καθίσταται εμφανής. Οι πολιτικοί του φίλοι τον εκθέτουν υποψήφιο για την αναπληρωματική εκλογή της επαρχίας Βάλτου (επαρχία και σήμερα του Νομού Αιτωλοακαρνανίας), χωρίς ο ίδιος να το γνωρίζει. Εκλέγεται σχεδόν παμψηφεί στις 17 Μαρτίου 1896, αλλά πέντε μέρες αργότερα η Αθήνα μαθαίνει εμβρόντητη ότι ασθενεί βαρέως στις Κάννες.

Ο Χαρίλαος Τρικούπης άφησε την τελευταία του πνοή στο γαλλικό θέρετρο στις 30 Μαρτίου 1896, την ώρα που η ελληνική πρωτεύουσα φιλοξενούσε τους Α' Ολυμπιακούς Αγώνες. Η σορός του έφτασε στον Πειραιά στις 9 Απριλίου και εκτέθηκε σε λαϊκό προσκύνημα στο ναό της Ζωοδόχου Πηγής. Ετάφη χωρίς επισημότητες, όπως το είχε ζητήσει, στον οικογενειακό τάφο των Τρικούπηδων στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών.

Σχετικά

• Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης: Χαρίλαος Τρικούπης
  Κείμενο του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, που δημοσιεύτηκε το 1900 στο περιοδικό του Γεράσιμου Βώκου «Το Περιοδικόν μας» και συμπυκνώνει την αγανάκτηση του συγγραφέα για τον κατατρεγμό του Τρικούπη, που τόσο θαύμαζε.
• Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης: Ο Χαρίλαος Τρικούπης
  Νεκρολογία του Χαρίλαου Τρικούπη από τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη, η οποία δημοσιεύτηκε στις 7 Απριλίου 1896 στην εφημερίδα «Ακρόπολις».

Η ιστορία της Αλάσκας

     

Πολιτεία των ΗΠΑ στο βορειοδυτικό άκρο της Αμερικανικής Ηπείρου, με πρωτεύουσα την πόλη Τζούνο (30.987 κάτοικοι). Είναι η μεγαλύτερη σε έκταση (1.717.855 τ.χ.), η έκτη σε πλούτο (54.627 δολάρια κατά κεφαλήν εισόδημα) και η πιο αραιοκατοικημένη (0,42 κάτοικοι ανά τ.χ.). «Αλάσκα» στη γλώσσα των Εσκιμώων σημαίνει η «γη που δεν είναι νησί». Μεγαλύτερη και πιο γνωστή πόλη είναι το Άνκορεϊτζ (275.043 κάτοικοι), ενώ την Αλάσκα κατοικούν συνολικά 626.932 άνθρωποι.

Οι Ρώσοι ήταν αυτοί που έβαλαν πρώτοι πόδι στην Αλάσκα, στα μέσα του 18ου αιώνα, επωφελούμενοι της γειτνίασής της με τη Σιβηρία, από την οποία χωρίζεται με τον Βερίγγειο Πορθμό. Ασχολήθηκαν σχεδόν αποκλειστικά με το εμπόριο της γούνας, παραμερίζοντας τους ιθαγενείς εσκιμώους Ινουίτ.

Ο οξύς ανταγωνισμός με τους Γάλλους και Άγγλους εμπόρους μείωσε βαθμιαία το ενδιαφέρον τους για την περιοχή. Μετά την ήττα των Ρώσων στον Κριμαϊκό Πόλεμο, το 1856, ο τσάρος έψαχνε τρόπους για να την ξεφορτωθεί. Προφανώς, ο φυσικός πλούτος της περιοχής ήταν άγνωστος στον Αλέξανδρο Β' και την κυβέρνησή του.

Η αμερικανική κυβέρνηση δεν άφησε την ευκαιρία να πάει χαμένη, παρότι η χώρα επούλωνε τις πληγές της από τον αιματηρό Εμφύλιο Πόλεμο. Πρόλαβε Ισπανούς και Καναδούς και μετά από σκληρές διαπραγματεύσεις με τους Ρώσους αγόρασε την Αλάσκα αντί 7,2 εκατομμυρίων δολαρίων, στις 30 Μαρτίου 1867.

Η είδηση της εξαγοράς προκάλεσε την αντίδραση του αμερικανικού τύπου, αλλά και μελών του Κογκρέσου. Οι εφημερίδες επιτέθηκαν με δριμύτητα στον υπουργό Εξωτερικών, Ουίλιαμ Σιούαρντ, που πρωτοστάτησε στη συμφωνία. Θεώρησαν παρανοϊκό να ξοδευτούν τόσα πολλά χρήματα για ένα έρημο και απόμακρο μέρος, μονίμως χιονισμένο. Η συμφωνία αγοράς επικυρώθηκε τελικά από το Κογκρέσο στις 9 Απριλίου 1867 και στις 18 Οκτωβρίου του ίδιου χρόνου η Αυτοκρατορική Ρωσία μεταβίβασε την κυριαρχία της Αλάσκας στις ΗΠΑ.

Ο χρόνος δικαίωσε πλήρως τον Σιούαρντ. Η Αλάσκα αποδείχθηκε ευλογημένη γη, με απίστευτο φυσικό πλούτο: χρυσό, πετρέλαιο, φυσικό αέριο, ξυλεία και αλιεία.

ΕΙΠΕ...

Χωρίς κόπους κανένας δεν μπορεί να ευτυχίσει.

Σοφοκλής

Αθηναίος τραγικός ποιητής.

Ο πρωτομάστορας του ρουσφετιού

     

Ο πολιτικός και συγγραφέας Νικόλαος Δραγούμης (1809-1879) στο έργο του «Ιστορικαί αναμνήσεις», γράφει για μία καθημερινή ημέρα του πρωθυπουργού Ιωάννη Κωλέττη: «Στην οικία του, που βρισκόταν κοντά στους στύλους του Ολυμπίου Διός, από βαθέως όρθρου συνωστίζονταν φουστανελοφόροι από την εξώπορτα μέχρι τα σκαλιά. Όταν έμπαινες στο γραφείο του, τον έβλεπες να καπνίζει το τσιμπούκι του και να ακούει μετά μεγάλης υπομονής κάποιον ψηφοφόρο του που του ζητούσε ρουσφέτι: μια θέση, μια σύνταξη, ένα παράσημο ή κάτι παρόμοιο.

Ήταν πάντα σοβαρός με τον συνομιλητή και πάντα του έδινε την ίδια απάντηση: «Έχεις δίκιο, αγαπητέ. Εγώ γνωρίζω πολύ καλά τις πατρικές και τις προσωπικές σου υπηρεσίες και τα δικαιώματα της οικογένειάς σου. Μείνε ήσυχος. Θα λάβω υπόψη το αίτημά σου και θα στο ικανοποιήσω!». Αξίζει να σημειωθεί ότι πολλές φορές ο αιτών ούτε πατέρα είχε που να υπηρέτησε (στον Αγώνα), ούτε οικογένεια που να έχει αποκτήσει δικαιώματα (λόγω της συμμετοχής της στον Αγώνα). Τέτοια ήταν η πειθώ του Κωλέττη, ώστε όλοι έφευγαν από το γραφείο του με την πίστη ότι το δίπλωμα ή τα χρήματα ήταν ήδη κατατεθειμένα ή το παράσημο άστραφτε στο λαιμό ή στο στήθος τους.

ΕΙΠΕ...

Η αρετή είναι η πραγματική ευγένεια.

Μιγκέλ Ντε Θερβάντες

Ισπανός συγγραφέας.

Χρύσανθος 
1934 – 2005

     

Ο βάρδος του ποντιακού ελληνισμού. Ο Χρύσανθος Θεοδωρίδης τραγούδησε για πάνω από 50 χρόνια τα πάθη, την ελπίδα των ξεριζωμένων Ποντίων προσφύγων. Γεννήθηκε το 1934 στην Οινόη Κοζάνης από γονείς Πόντιους που κατάγονταν από το Καρς του Καυκάσου. Με την έκρηξη του Εμφυλίου Πολέμου ήρθε με την οικογένεια στην Δραπετσώνα.

Με το ποντιακό τραγούδι ασχολήθηκε από μαθητής Γυμνασίου. Τραγούδησε στους ραδιοφωνικούς σταθμούς Αθηνών με τα συγκροτήματα των Παπαβραμίδη και Σπανίδη από το 1951 ως το 1958. Το 1959 πήγε στη Θεσσαλονίκη, όπου έμεινε συνεχώς μέχρι το 1975. Εκεί συνεργάστηκε με τον βετεράνο και ανεπανάληπτο λυράρη Γώγο. Ο Χρύσανθος μαζί με τον Γώγο για πρώτη φορά έβαλε την ποντιακή μουσική σε κέντρα διασκέδασης ξεκινώντας από την Καλαμαριά και την Πολίχνη.

Παράλληλα με το ποντιακό τραγούδι από το 1973 συνεργάστηκε με το μουσικοσυνθέτη Χριστόδουλο Χάλαρη στο ελληνικό έντεχνο τραγούδι. Το 1954 έκανε την εμφάνισή του στη δισκογραφία, με ένα δίσκο 78 στροφών. Από το 1960 και μετά έκανε τρεις ποντιακούς δίσκους 45 στροφών και δέκα ποντιακούς δίσκους 33 στροφών.

Συμμετείχε στο δίσκο του Χριστόδουλου Χάλαρη «Ακολουθία» με τους Νίκο Ξυλούρηκαι Δήμητρα Γαλάνη. Ερμήνευσε τραγούδια σε 4 μεγάλους δίσκους: «Δροσουλίτες» (Χριστόδουλος Χάλαρης - Νίκος Γκάτσος), «Μέγας Αλέξανδρος» (Χριστόδουλος Χάλαρης - Γιάννης Κακουλίδης), «Πάθη Απόκρυφα» (Χριστόδουλος. Χάλαρης - Γιάννης Κακουλίδης), «Τα Παιδικά» (Χριστόδουλος Χάλαρης - Γιάννης Λογοθέτης). Επίσης, ηχογράφησε ένα ποντιακό δίσκο μαζί με τον Στέλιο Καζαντζίδη.

Ο Χρύσανθος Θεοδωρίδης έφυγε από τη ζωή στις 30 Μαρτίου 2005, σε ηλικία 71 ετών.

ΠΟΛΥΜΕΣΑ

Χρύσανθος Θεοδωρίδης - Μάνα μου, Μάνα

Χρυσανθος - Για τεσονα την σεβνταν

ΗΞΕΡΕΣ ΟΤΙ...

Κάθε χρόνο, ο αριθμός των γεννήσεων στην Ινδία ξεπερνάει τον συνολικό πληθυσμό της Αυστραλίας.

Μανόλης Ανδρόνικος 
1919 – 1992

     

Επιφανής έλληνας αρχαιολόγος, γνωστός για την ανακάλυψη των βασιλικών τάφων της Βεργίνας το 1977.

Ο Μανόλης Ανδρόνικος γεννήθηκε στις 23 Οκτωβρίου 1919 στην Προύσα της Μικράς Ασίας και μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή το 1922, εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στη Θεσσαλονίκη.

Σπούδασε αρχαιολογία στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (1936-1940) και αναγορεύτηκε διδάκτορας της ίδιας Σχολής το 1952 με τη μελέτη του «Ο Πλάτων και η Τέχνη».

Το 1941 υπηρέτησε ως καθηγητής στο Διδυμότειχο, αλλά σύντομα διέφυγε στη Μέση Ανατολή, όπου έλαβε μέρος σε στρατιωτικές επιχειρήσεις κατά του Άξονα. Μετά τον πόλεμο εργάστηκε ως φιλόλογος στα εκπαιδευτήρια θηλέων της Αγλαΐας Σχινά στη Θεσσαλονίκη και το 1949 διορίστηκε στην Αρχαιολογική Υπηρεσία.

Τη διετία 1954-1955 έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στην Οξφόρδη, δίπλα στον διάσημο καθηγητή Τζον Μπίζλεϊ, που θεωρείται ο πατέρας της ελληνικής αγγειογραφίας.

Το 1957 εκλέχτηκε υφηγητής αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης με τη διατριβή «Λακωνικά Ανάγλυφα», το 1961 καθηγητής της κλασικής Αρχαιολογίας στο ίδιο πανεπιστήμιο, όπου εργάστηκε έως το 1983.

Η ανασκαφική του δραστηριότητα απλώθηκε σε αρκετές περιοχές της Βόρειας Ελλάδας (Βέροια, Κιλκίς, Χαλκιδική, Θεσσαλονίκη), αλλά το κύριο ανασκαφικό έργο του εντοπίζεται στη Βεργίνα, όπου εργάστηκε ως βοηθός του δασκάλου του Κωνσταντίνου Ρωμαίου (1938-1940), ενώ από το 1952 πραγματοποίησε τις δικές του έρευνες. Οι πολύχρονες και συστηματικές ανασκαφές του στη Μεγάλη Τούμπα τον οδήγησε το 1977 στην αποκάλυψη των βασιλικών τάφων της Μακεδονίας, με τα αμύθητα ευρήματα και στην αποκάλυψη πιθανότατα του τάφου του Φιλίππου Β’.

Εκτός από την αρχαιολογική και πανεπιστημιακή του δραστηριότητα, ο Μανόλης Ανδρόνικος ασχολήθηκε με θέματα παιδείας, λογοτεχνίας και τέχνης και δημοσίευσε μελέτες και άρθρα σε πολλά περιοδικά και εφημερίδες, τα περισσότερα από τα οποία είναι συγκεντρωμένα σε δύο τόμους («Παιδεία ή Υπνοπαιδεία» και «Ιστορία και Ποίηση»). Το συγγραφικό του έργο σε θέματα αρχαιολογίας περιλαμβάνει πολυάριθμες δημοσιεύσεις σε ελληνικά και ξένα περιοδικά και σε αυτοτελείς τόμους. Έχει διδάξει και δώσει πολλές διαλέξεις σε πανεπιστήμια της Ευρώπης και της Αμερικής.

Υπήρξε ισόβιος εταίρος της Αρχαιολογικής Εταιρείας Αθηνών, τακτικός εταίρος της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών, του Γερμανικού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου του Βερολίνου, της AICA (Διεθνής Ένωση Τεχνοκριτών), της «Τέχνης» της Θεσσαλονίκης, του «Explorer’s Club» της Νέας Υόρκης, επίτιμος εταίρος της Ισπανικής Εταιρείας Κλασικών Σπουδών Pastor και της Εταιρείας Ελληνικών Σπουδών του Λονδίνου. Διετέλεσε πρόεδρος του Αρχαιολογικού Συμβουλίου (1964-1965), του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος (1974-1975) και αντιπρόεδρος του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών.

Το 1980 η Ακαδημία Αθηνών τον εξέλεξε αντεπιστέλλον μέλος της και το 1982 τιμήθηκε με το βραβείο «Ολυμπία» του Ιδρύματος Ωνάση. Το 1992 του απονεμήθηκε ο Μεγαλόσταυρος του Φοίνικος από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Κωνσταντίνο Καραμανλή, ο οποίος συνέβαλε πολλαπλώς στο έργο του ως πρωθυπουργός τα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης.

Ο Μανόλης Ανδρόνικος ήταν νυμφευμένος με τη φιλόλογο Ολυμπία Κακουλίδου. Μόνιμος κάτοικος Θεσσαλονίκης, πέθανε στις 30 Μαρτίου 1992, σε ηλικία 73 ετών.