ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ (14/10) ΓΙΟΡΤΑΖΕΙ...

Παγκόσμια Ημέρα Προτύπων (Τυποποίησης)

Τα Διεθνή Πρότυπα χρησιμοποιούνται σε εθνικό και τοπικό επίπεδο για να καλύπτουν απαιτήσεις της κοινωνίας, της αγοράς και της νομοθεσίας.
Επίσης, βοηθούν στην ανάπτυξη καλών πρακτικών και νέων τεχνολογιών, ενώ αποθαρρύνουν τη δημιουργία τεχνικών εμποδίων στις συναλλαγές μέσω των εθνικών νομοθεσιών.
Τα Διεθνή Πρότυπα προσφέρουν καθολικώς αποδεκτές και αναγνωρισμένες λύσεις, με στόχο την πρόληψη θανάτων και τραυματισμών που οφείλονται στις φυσικές καταστροφές, τις μεταφορές, τα ατυχήματα, τις βιομηχανικές καταστροφές και τις επιδημίες.

Το «θαυματουργό» νερό του Καματερού

Το θέμα άρχισε να αποκτά μεγάλες διαστάσεις, παρά τις αντιδράσεις του ιατρικού κόσμου, αφού πολλές από τις εφημερίδες της εποχής -με προεξάρχοντα Τα Νέα- στήριζαν με τη στάση τους τον Kαματερό και την ομάδα του. Στο φαινόμενο αυτό, από τις απογευματινές εφημερίδες αντιστάθηκαν η Ελευθεροτυπία και η Εστία και από τις πρωινές η Καθημερινή, η Αυγή και ο Ριζοσπάστης.
Οι αναλύσεις των επιστημονικών ιδρυμάτων, όμως, ανέφεραν συνεχώς ότι πρόκειται για απλό νερό χωρίς καμιά θεραπευτική ιδιότητα, ενώ ο Kαματερός υποστήριζε ότι το μυστικό κρύβεται στη σκόνη πετρωμάτων που προσέθεταν οι συνεργάτες του. Το πιο τραγικό γεγονός της περιόδου εκείνης αποκαλύφθηκε από την Ελευθεροτυπία στις 19 Φεβρουαρίου της ίδιας χρονιάς. Οι γονείς 18 παιδιών που νοσηλεύονταν με λευχαιμία και κακοήθεις όγκους στο νοσοκομείο «Aγλαΐα Kυριακού», σταμάτησαν την κλασική θεραπεία και έδιναν στα παιδιά το νερό του Kαματερού. Ως αποτέλεσμα, ένα από τα παιδιά πέθανε και η κατάσταση των υπολοίπων παρουσίασε επιδείνωση.
H αντίστροφη μέτρηση είχε αρχίσει, αλλά ο Kαματερός απτόητος οργάνωνε συγκεντρώσεις και πορείες με εκατοντάδες οπαδούς του, ενώ εμφανιζόταν και ως πολιτικός ηγέτης. Οι συνεχείς αναλύσεις όμως αποδείκνυαν ότι το νερό αυτό όχι μόνο ήταν ψεύτικο, αλλά και επικίνδυνο, αφού περιείχε ραδιενέργεια 35-38%. Στις 30 Μαρτίου του 1976 η κατανάλωσή του απαγορεύτηκε επισήμως.
Μετά τις δικαστικές περιπέτειες, ο Kαματερός έφυγε για ένα διάστημα στο εξωτερικό και στη συνέχεια ασχολήθηκε με επιχειρήσεις. 22 χρόνια αργότερα, επέστρεψε στην ιδιαίτερη πατρίδα του, την Κω, όπου στις 6 Μαΐου του 1998, μη μπορώντας τα αντιμετωπίσει τα οικονομικά του προβλήματα, έβαλε τέλος στη ζωή του.

Η ιστορία της Πλατείας Ομονοίας

Η Πλατεία Ομονοίας το 1903

Σύμφωνα με το αρχικό πολεοδομικό σχέδιο της Αθήνας των Κλεάθη και Ζάουμπερτ (1834), ο χώρος προοριζόταν για την ανέγερση των Ανακτόρων. Στη συνέχεια αποφασίστηκε η ανέγερση του Ναού του Σωτήρος, προκειμένου το έθνος να εκφράσει την ευγνωμοσύνη του προς το Θείο για την απελευθέρωση. Ο έρανος, όμως, δεν απέδωσε τα αναμενόμενα και το ποσό που συγκεντρώθηκε διατέθηκε για την ανέγερση του ναού της Μητροπόλεως.
Ο χώρος διαμορφώθηκε σε πλατεία το 1846 και αρχικά πήρε το όνομα Πλατεία Ανακτόρων και στη συνέχεια Πλατεία Όθωνος, προς τιμή του βασιλιά. Αποτελούσε το βορειότερο άκρο της πόλης και το τέρμα του εξοχικού περιπάτου των Αθηναίων της εποχής. Το 1862 μετονομάσθηκε σε Πλατεία Ομονοίας, όταν στο χώρο αυτό συγκεντρώθηκαν και έδωsαν όρκο «ομονοίας» οι αρχηγοί των αντιπάλων πολιτικών μερίδων, οι οποίες είχαν προκαλέσει λόγω του δυναστικού αιματηρές ταραχές στη χώρα.
Ήταν απομεσήμερο της 14ης Οκτωβρίου, όταν πλήθος Αθηναίων συγκεντρώθηκε στην Πλατεία για να πανηγυρίσει την έξωση του Όθωνα. Μετά τη δοξολογία, ο πρόεδρος της Προσωρινής Κυβερνήσεως Δημήτριος Βούλγαρης (γνωστός και ως Τζουμπές) απευθύνθηκε προς τους συγκεντρωμένους. Ανάμεσα στα άλλα ακούστηκαν και τα εξής: «Ας ορκισθώμεν επί της Πλατείας ταύτης, της λαβούσης ήδη το ωραίον της «Ομονοίας» όνομα, και ας είπη έκαστος εξ ημών: Ορκίζομαι πίστιν εις την πατρίδα και υπακοήν εις τας εθνικάς αποφάσεις.»
Κατά την περίοδο της βασιλείας του Γεωργίου Α' η πλατεία ευπρεπίστηκε και δενδροφυτεύτηκε. Στήθηκε και μια μαρμάρινη εξέδρα, όπου κάθε Κυριακή παιάνιζε μια στρατιωτική μπάντα προς τέρψη των θαμώνων. Η πλατεία με την πάροδο του χρόνο αποτέλεσε το κέντρο της κοσμικής κίνησης στην Αθήνα μέχρι το 1930, οπότε ανασκάφηκε το υπέδαφος της για να γίνει ο υπόγειος σταθμός του ηλεκτρικού σιδηροδρόμου Πειραιώς - Αθηνών.
Έκτοτε άρχισε να αποκτά περισσότερο εμπορικό χαρακτήρα και να αποτελεί το πιο αναγνωρίσιμο σημείο της Αθήνας για τους κατοίκους της επαρχίας, που έρχονταν στην πρωτεύουσα. Στις 15 Οκτωβρίου 1954 άρχισε η διαρρύθμιση του υπόγειου χώρου, με την κατασκευή μιας υπόγειας πλατείας με τράπεζες, καταστήματα και ταχυδρομείο, αλλά και με τις πρώτες κυλιόμενες σκάλες. Τα έργα ολοκληρώθηκαν το 1960 με τη διαμόρφωση της επιφάνειας της Πλατείας Ομονοίας σε τεχνητή λίμνη με συντριβάνια, στην οποία συχνά βουτούσαν οι φίλαθλοι, έπειτα από κάποια επιτυχία εθνικής ομάδας και οι οπαδοί του Παναθηναϊκού για τους θριάμβους της ομάδας τους.
Με την πάροδο του χρόνου, η Πλατεία Ομονοίας υπέστη και άλλες μεταμορφώσεις, λόγω του αυξανόμενου κυκλοφοριακού φόρτου στο κέντρο της Αθήνας. Η τελευταία έγινε την περίοδο πριν από την τέλεση των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 και προκάλεσε γενική κατακραυγή για το αισθητικό της αποτέλεσμα. Σήμερα, η Ομόνοια έχει μετατραπεί ουσιαστικά σε οδικό κόμβο και δεν λειτουργεί πλέον ως πλατεία.

ΗΞΕΡΕΣ ΟΤΙ;

Στην αρχαία Αίγυπτο, αν ο ασθενής πέθαινε στην εγχείρηση, ο γιατρός ακρωτηριαζόταν και από τα δύο χέρια.

Οι αρχαίοι Σπαρτιάτες που έμεναν ανύπαντροι μετά τα 30 τους, έχαναν το εκλογικό τους δικαίωμα και τους απαγορευόταν η συμμετοχή σε αγώνες.

ΕΙΠΕ....

"Λίγοι άνθρωποι το έχουν στη φύση τους αυτό, να τιμούν χωρίς φθόνο τον ευτυχισμένο φίλο τους" (Αισχύλος, τραγικός ποιητής από την Ελευσίνα)

Η ΓΕΛΟΙΟΓΡΑΦΙΑ & ΤΟ ΑΣΤΕΙΟ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ..

αστειες εικονες με ατακες